Program logopedyczny -„Wesoła gimnastyka buzi i języka”

Na podstawie:

Chmielewska Elżbieta ,,Zabawy logopedyczne i nie tylko : poradnik dla n-li i rodziców’’ MAC 2001
Dembińska Małgorzata : ,, Domowe zabawy logopedyczne’’ WSiP 1999
Rutkowska – Błochowiak Iwona : ,,Gimnastyka buzi na wesoło” Bonami 2002

CELE:

Głównym celem programu jest usprawnianie motoryki narządów artykulacji, co sprzyja usuwaniu wielu wad wymowy. Natomiast u dzieci nie mających zaburzeń, doskonalenie sprawności mięśni artykulacyjnych, od której zależą ruchy narządów mowy i poprawność wymowy.

EFEKTY:

Efektami realizacji programu profilaktyki logopedycznej jest wyeliminowanie wad wymowy w wieku szkolnym, a tym samym trudności w nauce, które z reguły idą w parze z zaburzeniami wymowy i komunikacji językowej u dzieci. A także usprawnienie narządów artykulacyjnych i prawidłowy oddech przeponowo - brzuszny.

FORMY:

Bezpośrednią formą działania z zakresu profilaktyki logopedycznej będą prowadzone ćwiczenia logopedyczne. Mają na celu wspomaganie rozwoju mowy. Zajęcia odbywać się będą w formie zabawowej.

PRZYKŁADY ĆWICZEŃ:

* Ćwiczenia słuchowe

– stanowią one bardzo ważną grupę ćwiczeń logopedycznych, ponieważ często opóźnienia czy zaburzenia rozwoju mowy pojawiają się na skutek opóźnień rozwoju słuchu fonematycznego/ tzw. słuchu mownego/. Stymulując funkcje słuchowe przyczyniamy się do rozwoju mowy dziecka.

Przykłady dla dzieci młodszych:

„ Co słyszę?” – dzieci siedzą z zamkniętymi oczami i nasłuchują, rozpoznają odgłosy dochodzące z sąsiedztwa, ulicy.
„ Zgadnij, co wydało dźwięk?” – uderzanie pałeczką w szkło, fajans, metal, kamień, drewno itp. Toczenie różnych przedmiotów po podłodze / np. piłki, kasztana, kamienia/, rozpoznawanie odgłosu przez dzieci.
Rozpoznawanie różnych przedmiotów w zamkniętym pudełku po wydawanym odgłosie – groch, kamyki, gwoździe, cukier, kasza itp.
Szukanie ukrytego zegarka, radia, dzwoniącego budzika.
Rozróżnianie i naśladowanie głosów zwierząt: kota, psa, krowy, kury, koguta, kaczki, gęsi itp.
Rozróżnianie odgłosów pojazdów: samochodu, pociągu, motoru, traktora itp.
Rozpoznawanie po dźwięku różnych urządzeń domowych, np. odkurzacz, mikser, suszarka, pralka itp.

Przykłady dla dzieci starszych:

Wyróżnianie wyrazów w zdaniu. ( stawiamy tyle klocków, rysujemy tyle kółeczek, klaszczemy tyle razy ile słów słyszy dziecko w wypowiadanym zdaniu).
Wydzielanie sylab w wyrazach poprzez wystukiwanie sylab, wyklaskiwanie, badanie ile razy opadnie żuchwa / na ręce/ przy wybrzmiewanie sylab.
Dzielenie na sylaby imion dzieci / na początku łatwych/.
Wyszukiwanie imion dwu- i trzysylabowych.
Wyszukiwanie słów z podaną sylabą.
Rozróżnianie mowy prawidłowej od nieprawidłowej np. safa czy szafa ?

* Ćwiczenia oddechowe:
Ćwiczenia oddechowe poprawiają wydolność oddechową, sprzyjają wydłużaniu fazy wydechowej, co powoduje poprawę jakości mowy. Ćwiczenia prowadzone są najczęściej w formie zabawowej, przy wykorzystaniu różnych środków, np. piórek, piłeczek, wody mydlanej, chrupek, wiatraczków itp. Są także wplatane w opowieści i zabawy ruchowe.

Przykłady:

Dmuchanie na płomień świecy.
Dmuchanie na piłeczkę pingpongową, wyścigi piłeczek.
Dmuchanie na kulkę z waty, na wiatraczek.
Chłodzenie „ gorącej zupy” – dmuchanie ciągłym strumieniem.
Chuchanie na zmarznięte ręce.
Nadmuchiwanie balonika.
Naśladowanie syreny – „ eu-eu- eu”, „ au-au-au” – na jednym wydechu.
Dmuchanie na piórko, aby nie spadło.
Liczenie na jednym wydechu.
Powtarzanie zdań szeptem.

* Ćwiczenia motoryki narządów artykulacyjnych

U większości dzieci z wadą wymowy występuje obniżona sprawność narządów artykulacyjnych / języka, warg, policzków, podniebienia miękkiego/... Konieczne są w tych wypadkach ćwiczenia motoryki narządów mowy . Optymalną sytuacją byłoby, gdyby ćwiczenia prowadzone były według zaleceń logopedy.
Ćwiczenia warg:

Oddalanie od siebie kącików ust – wymawianie „ iii”.
Zbliżanie do siebie kącików ust – wymawianie „ uuu”.
Naprzemienne wymawianie „ i – u”.
Cmokanie.
Parskanie / wprawianie warg w drganie/.
Masaż warg zębami ( górnymi dolnej wargi i odwrotnie).
Wymowa samogłosek w parach: a-i, a-u, i-a, u-o, o-i, u-i, a-o, e-o itp.
Wysuwanie warg w „ ryjek”, cofanie w „ uśmiech”.
Wysuwanie warg w przód, następnie przesuwanie warg w prawo, w lewo.
Wysuwanie warg w przód, następnie krążenie wysuniętymi wargami.

Ćwiczenia języka:

„ Głaskanie podniebienia” czubkiem języka, jama ustna szeroko otwarta.
Dotykanie językiem do nosa, do brody, w stronę ucha lewego i prawego.
Oblizywanie dolnej i górnej wargi przy ustach szeroko otwartych / krążenie językiem/.
Wysuwanie języka w przód i cofanie w głąb jamy ustnej. Kląskanie językiem.
Dotykanie czubkiem języka na zmianę do górnych i dolnych zębów, przy maksymalnym otwarciu ust / żuchwa opuszczona/.
Język lekko wysunięty opiera się na wardze dolnej i przyjmuje na przemian kształt „łopaty” i „grota”.
Ruchy koliste języka w prawo i w lewo na zewnątrz jamy ustnej.
Oblizywanie zębów po wewnętrznej i zewnętrznej powierzchni dziąseł pod wargami. Usta zamknięte.

Ćwiczenia policzków:

Nadymanie policzków – „ gruby miś”.
Wciąganie policzków – „ chudy zajączek”
Nabieranie powietrza w usta i zatrzymanie w jamie ustnej, krążenie tym powietrzem, powolne wypuszczanie powietrza.
Naprzemiennie „ gruby miś” – „ chudy zajączek”.
Nabieranie powietrza w usta, przesuwanie powietrza z jednego policzka do drugiego na zmianę.

Przykład zabawy logopedycznej :

,,Indianie’’

Indianie wyruszają ze swojej wioski na polowanie. Żegnają się ze swoimi dziećmi ( cmokając całujemy palce prawej ręki ) i żonami ( cmokając całujemy palce lewej ręki).Wsiadają na swoje konie i jadą ( naśladujemy językiem tętent koński, zmieniając brzmienie przez inny układ warg) przez most ( usta jak do ,,u’’ i kląskanie) , a potem przez prerię ( usta jak do ,,i’’ i kląskanie). Konie zmęczyły się (parskanie) i dają znak, że chcą pić: ihaha, ihaha, ihaha. Indianie zatrzymują swoje konie: prrr… prrr … prrr… Konie piją ( ruchy języka z dołu do góry, naśladujące picie zwierzęcia). Nagle Indianie ujrzeli zwierzynę i strzelili z łuku. Zbliżała się noc, więc musieli rozpalić ognisko. Nie mieli zapałek. Zaczęli od małej iskierki i musieli mocno dmuchać, żeby ognisko się rozpaliło ( dmuchanie w złączone ręce). Upiekli na ogniu zwierzynę i zrobili sobie ucztę ( mlaskanie i oblizywanie szeroko otwartych ust). Po jedzeniu zapalili fajkę pokoju ( między wargi wkladamy np. słomkę i mocno trzymamy). Po pewnym czasie zachciało im się spać (ziewanie) i zasnęli (chrapanie). Rano Indianie zwołali rozbiegane konie : a-e-o, y-u-i ( przeciągamy samogłoski ). Wsiedli na nie i pojechali przez prerię ( usta jak do ,,i’’, kląskanie ), a potem przez most ( usta jak do ,,u’’ i kląskanie ). Wrócili do wioski i witają się ze swoimi dziećmi ( cmokając całujemy palce prawej ręki ) i żonami ( cmokając całujemy palce lewej ręki ).

„Dzień dobry misiu”

Dzisiaj twój język będzie małym misiem, a buzia jego domkiem. Miś obudził się wcześnie rano – poprzeciągał się , poziewał (szerokie ziewnięcie).

Zrobił poranną gimnastykę – kilka podskoków (unoszenie języka na górny wałek dziąsłowy), kilka wymachów rąk (wypychanie językiem policzków) i pięć okrążeń (w prawo i w lewo) wokół stołu (ruchy okrężne języka w przedsionku jamy ustnej, usta zamknięte). Umył ząbki (oblizywanie czubkiem języka górnych i dolnych zębów po wewnętrznej stronie przy zamkniętych i otwartych ustach). Postanowił policzyć swoje ząbki (dotykanie czubkiem języka każdego zęba na dole i górze).

Nagle poczuł wielki głód i usłyszał jak mu burczy w brzuchu (wibrowanie wargami bbb,bbb).To znak, że pora na śniadanie i pyszny miodek ( oblizywanie warg).